Α τάξη, project "Αλλάζω". Σκέψεις του δρόμου..."Ναι μεν νιώθω έτσι, αλλά..."

Καθώς ο μπάρμπα Μύθος  και τα πρόβατά του περνούσαν από διάφορα μέρη, στο δρόμο για την πόλη, αναρωτιόταν, τι θα δει; Τι θα αντιμετωπίσει; Τι θα πρέπει να διαχειριστεί;  


Σκεφτόταν διάφορα... ήταν σίγουρος πως τα συναισθήματα είναι κάτι αναγκαίο, για να συνειδητοποιήσει κανείς την κοινωνική πραγματικότητα. 

Όμως τελικά όταν μιλάμε για συναισθήματα, μιλάμε γι αυτό που νιώθουμε μόνο ή και γι αυτό που εκφράζουμε και αντιλαμβάνονται οι άλλοι;  

Μάλλον πρέπει να εκφραζόμαστε, γιατί αν δεν το κάνουμε... 


...Πώς θα το καταλάβουν οι άλλοι αν προκάλεσαν κάτι δυσάρεστο ή ευχάριστο ή απογοητευτικό ή εκπληκτικό , ή , ή ...;  

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν σκεφτούμε λογικά, ίσως καταφέρουμε να εμποδίσουμε ή να κρύψουμε την έκφραση. Χρησιμοποιώντας τη λογική, μπορούμε να το κάνουμε. Στο κάτω κάτω άλλο να νιώθουμε μόνο και άλλο να το εκφράζουμε κιόλας...

Όμως αν το κάνουμε αυτό δημιουργείται κάτι που θα μπορούσε να είναι και πρόβλημα...

Πώς θα περιορίσουμε ή θα "παραποιήσουμε"  τα συναισθήματα, κάνοντας χρήση της λογικής; 
Δεν είναι γεγονός πως η λογική στηρίζεται σε "δικά μας λογικά" επιχειρήματα,  ενώ τα συναισθήματα έχουν την αιτία τους έξω από μας; 

Μήπως αν  προσπαθήσουμε να αποπροσανατολίσουμε του άλλους, μπερδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό τελικά και "πέφτουμε με τα μούτρα" σε κάτι άλλο, όπως το φαΐ, το κομπιούτερ, το γυμναστήριο... Για να μη δείξουμε αυτό που αισθανόμαστε είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κάνουμε λάθη που θα στεναχωρούν και θα μπερδεύουν τους άλλους, όπως να θυμώνουμε χωρίς λόγο...

Για παράδειγμα... 
Επειδή δεν "έπρεπε" να εκφράσουμε αυτό που νιώσαμε, ξεσπάμε στο δρόμο, σε κάποιον άλλο οδηγό, θυμώνουμε με το παιδί μας στο σπίτι, φτάνουμε να μη μας ευχαριστούν πράγματα που κάποτε αποζητούσαμε!.... Και γιατί; Επειδή δεν εκφράσαμε τα συναισθήματά μας!

Ίσως η "μέση οδός" να είναι η καλύτερη λύση. Δηλαδή να συζητάμε με τον εαυτό μας και να λέμε: "Ναι μεν νιώθω έτσι, αλλά..."