Α τάξη, project "Αλλάζω". Θα ήθελες όλοι οι άνθρωποι να κατανοούν ο ένας τον άλλο;;

Ξεκίνησε λοιπόν....Μαζί του η "Αγάπη", ο "Φόβος", ο "Θυμός", η "Λύπη", η " Έκπληξη", και η "Χαρά".

-Πού πάμε μπάρμπα Μύθε; Ρώτησε η Έκπληξη.

-Πάμε στην πόλη. Πάμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που ζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, γιατί όπως ζουν, υπάρχουν πράγματα που τους κάνουν να τα ξεχνούν και να μην τα υπολογίζουν. Οι άνθρωποι που ζουν στην πόλη δυστυχώς δεν προλαβαίνουν να θυμηθούν,  ότι μπορεί κανείς να συζητήσει με τα συναισθήματά του.

- Μα τότε μπάρμπα Μύθε, είπε ο Φόβος, θα αλλάξει ολόκληρη η κοινωνία των ανθρώπων! Θέλουμε κάτι τέτοιο;

- Δε χαίρεσαι είπε η Χαρά; Δε θα ήθελες όλοι οι άνθρωποι να είναι χαμογελαστοί; 
Να μιλάνε για τα συναισθήματά τους; 
Να μην νιώθουν ότι κάτι τους πιέζει και να μην το αναγνωρίζουν; 
Να έχουν την εντύπωση ότι για όλα φταίνε οι οικονομικές κρίσεις; 
Να βάζουν πάνω από τον "άνθρωπο και το συναίσθημα" ό,τι μπορείς να φανταστείς; 
Να είναι το οικονομικό κέρδος ο μόνος στόχος, επειδή έτσι νομίζουν ότι θα είναι ικανοποιημένοι; 
Εγώ προτιμώ τους χαμογελαστούς, τους "ανθρώπους" που ξέρουν να χαμογελούν από την καρδιά τους, με όσα έχουν και όχι με όσα θέλουν ή τους έπεισαν ότι θέλουν. Και να ξέρεις...το χαμόγελο που είναι αληθινό, και δεν ζητάει ψήφους, είναι μεταδοτικό. 

- Αν το καταφέρουμε αυτό, είπε η Αγάπη, τότε δε θα χρειάζονται πολλά πράγματα για την αληθινή ευτυχία!

- Εγώ είμαι επιφυλακτικός είπε ο Φόβος. Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρουμε.

- Με κάνεις και στεναχωριέμαι Φόβε, είπε η Λύπη, μπορούμε να προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε. Θυμήσου πως έτσι κάναμε και με τον μπάρμπα Μύθο και τα καταφέραμε!

- Προχωρήστε πιο γρήγορα, άρχισα να εκνευρίζομαι, είπε ο Θυμός. Με τις κουβέντες δε θα γίνει τίποτα. Άντε! Πάμε....

Και προχώρησαν...